بنده از طرف بسیج بصورت داوطلبانه همراه لشکر 25 کربلا عازم شدم. قبل از اعزام به خط مقدم چند روزی در یک پادگان یا اردو گاه نظامی که مربوط به سپاه بود در اهواز موندیم. هوا بسیار گرم بود لذا هر کس پتویی و بالشی بر میداشت و در بیرون از خوابگاه (محوطه) هر جا که دلش می خواست میخوابید منهم یه گوشه ای را گرفتم و به استراحت پرداختم نیمه های شب در عالم خواب و هشیاری بود که صداهایی مثل وز وز زنبور به گوشم رسید دقیق تر شدم متوجه شدم که عده ای به نماز شب و راز و نیاز با پروردگار مشغولند. فرز از جای خود پریدم و به طرف صدا رفتم دیدم در یک میدان وسیعی که نماز جماعت ها را انجا بر گزار میکنند تعداد فراوانی از جوانان رزمنده بسیجی مشغول عبادتند از عظمت روح انها گلویم فشرده شد و اشک از چشمانم سرازیر گردید هیچ زمانی اندازه انجا به حقارت خود پی نبرده بودم خدایا اینها کجایند ما کجاییم اگر ادم اینهایند پس ما چی هستیم اگر امانت دار الهی اینهایند پس ما ...و... . جوّ, جوِّ بسیار عارفانه بود و هوا هوای قدس. رفت و امد وعطر نفس فرشتگان را در چنین حال و هوایی می شد لمس و استشمام کرد. این جو نقطه عطفی برای ادم شدن این حقیر و لحظات پر شکوهی برایم بود که خدا را در ذره ذره وجودم لمس میکردم رفتم وضو گرفتم و من هم سری از سرها در اوردم.(یاداوری این نکته ضروریست که در انجا و در خط مقدّم و... خستگی در هیچ لحظه ای از روزو شب اصلا معنی نداشت.)